<wskoczył do jej pokoju przez otwarte okno. Oparł się o komodę>
- Drogi pamiętniku...
<na jego ustach pojawił się jak zawsze łobuzerski uśmiech>
- Eleno, nie nudzi cię opłakiwanie Stefano, który od zawsze jest pozbawiony wigoru?
<zaśmiał się złośliwie, patrząc na nią>

Przyszedłem do ciebie, porozmawiać o monotonnym życiu Stefana.
<uśmiechał się nadal i podszedł do niej szybko. >

Eleno, zabawy trochę!
<uśmiechnął się szeroko, rozkładając ręce na boki, jakby w geście poddania>

Oj, Eleno...! Nie zapominaj, że jestem bratem Stefana! Musisz mnieć dla mnie szacunek!
<mówił, udając rozgoryczonego>
Pamiętaj, że wiele może się tu zdarzyć.
<uśmiechnął się tajemniczo i rzucił się na jej łóżko. Wyjął spod poduszki jej pamiętnik i zaczął czytaj z kpiącym uśmiechem na ustach>
Drogi pamiętniku...
<i czytał dalej na głos>

Co za wredna świnia...
*Powiedziała dość głośno*
*Usiadła na łóżku*

*Weszła do pokoju i usiadła na łóżku*
Jaki on głupi...
*Myślała o Damonie*

*Wdrapała się po schodach na górę do swojego pokoju*
*Usiadła na łóżku*
No nareszcie...
*Uśmiechnęła się do siebie*